Врнеше, истураше дожд
кој и ја наводени перницата,
како небото да се отворило
во нејзините очи
врнеше дожд од солзи.
Проклето ја болеше
нанесената рана,
свежа како утринска роса
која не и даваше сон.
Несоницата ја придружуваше
и оваа долга ноќ
таа посака да исчезне,
да се претвори во пепел
и никогаш повеќе да не слушне за него.
Внатрешниот глас ѝ рече:
„никој не е повреден од тебе“
и тогаш ѝ стана кристално јасно
дека е време да го заборави
и да ја залечи раната.
![](https://i0.wp.com/krajbrezje.mk/wp-content/uploads/2021/03/20201213_155946-scaled.jpg?resize=100%2C100&ssl=1)
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.