Преживеан догматизам,
претопување до најмал остаток,
немоќ за ширината на синило и никогаш прашина,
само премин на струјно треперење
и тогаш кога дозна дека немаш крилја
секое струјно пулсирање го поместуваше
сѐ она што останало помеѓу порите,
онаму каде се храни,
и излегува бунтовноста,
како последен облик на опстанок.
Се смеев во ритамот на твоето пулсирање,
се смеев со воздушната струја
на секое изговорено „лебдам“,
се смеев како на секој,
и на оној што вели дека џезот е мртов,
a литературата нема,
двете знаеме дека Беатриче и денес е жива,
кога порите ги нема – живее пишаниот збор,
бев магнет, а железото не беше ти,
ти лебдеше додека статичноста ме уби,
и ме научи дека ако не постојат крилја – ќе ги замислам.
Затоа што реланоста ми стана поубава со апстракција,
затоа што ти стана една.
Ќе бидеш само внатрешност на една пора,
врежана на некој лист,
драга ТАА, таква си најубава.
