Крај очи, шимшир боени
При усни, румено полни
Млада вика, љубовта сѝ
Крај шадрван декаден
При река дива брзалка
Гледа кон него
Поглед прекорен втаса
Дур гора крие чадето
Тропот издаде либето
Плач среќен бие гласно
Крај двамата млади
Зорнина ги осветли
Како бисери бели охридски
Љубител на зборот, надреално пишан и кажан. Кој спокој бара во несекојдневието и природата.