Месечина

Кога надоаѓа дождот не прашува

Сончевата светлина ги прекршува своите зраци

Срамежливо криејќи се под облаците додека не посака

Да го покаже гордо својот сјај.

Месечината како да го впила сонцето во себе

Само малку,

Но, ти, ти ја сакаш цела негова светлина.

Поголем си од месечина,

Но, не можеш да го достигнеш сонцето.

Тоa те носи насекаде, а ти како мало кученце го

Следиш неговиот сјај.

Јас труникаво светам

Бледникаво живеам

Замаглено гледам

И понекогаш зацрвенувам како месечинка која

Од време на време се бори со ветрот

И со сеништата кои ја опкружуваат

Но не можат да видат дека се распламтува

Кога ја допираат и сакаат да вртат посилно од сонцето.

И трошка светлина пламти повеќе од сонце

Кога разлутено гори

И излегува од темнината

За да успее да преживее

Во светот на сеништата.