Собата беше топла. Мила мајко ти уште потопла. Трчав да стигнам до тебе мила мајко.Б еше пред Велигден. Направив сè, сè што ме учеше сиот домаќинлок. Ја наполнив торбата,времето пријатно, итав кон тебе, кон твоето мало скромно станче. „Каде си тргнала Ленче?” по патот ме сретна и праша тетка Славка. “Еве кај мајка ми, сега е остарена да ѝ однесам нешто, за јадење слатки, малку мевце, козињак, ете сè по нешто. Чекорите ми беа силни, јаки. „Знам ќе се израдува, ќе ги викне другиот ден комшиите тетко Славке, ќе рече ова Ленче го донесе убава на мајка”. Сакав да ме пофали. Полека, полека стигнав. Заѕвонив. Ми отвори. Твоите мали топли очи, се израдуваа.
„Ах ,ти си Ленче, си се мачела маме, леле доцна е ама ќе пијаме, кафе или какао”.
„Ајде, дај ми го џакетчето”, рече. Како и секогаш педантна го зеде џакетчето, го стави на закачалка. „Да не сакаш нешто да каснеш?”. „Не мајче уживај јас така на кратко тро далеку е, ама ако врви 24 часот, не ми е страв, луѓево по обичаите, а јас кај тебе“. „Леле, што не си донесла, утре Паце и Наде ќе ги почестам, да видат мојата Ленче што знае да направи. Утре, утре на нашето утринско кафе”. Денес, кога немам каде да појдам, кога сфатив дека нема таква топлина да најдам, кога знам дека никој нема да ми го прибери како нејзе џакетчето, денес ме боли нешто во душата. Никој нема да ме пречека така, и такво убаво кафе да ми свари. „Ме болиш, ме болиш во душата мамо.“.
Менче Кадинец
