Распукал денот
како зрела калинка.
Се изрониле годините како
искафтена царевка.
Во ниската трева
се крие еден млад полжав,
и мирно ја пие утринската роса.
Нежното главче на младото ластовиче,
тукушто испилено,
нестрпливо го чека првиот залак.
И потоа,
Низ пуфкавите облачиња,
тука од зад ридот,
се раѓа новото сонце,
во уште еден нов ден.
Живеам.
Се радувам.
Снежана Паноска
