Громогласен глас

Беше еднаш еден брег каде ги чувавме спомените

И мислевме дека летото е бескрај

Во кој можеме да се капеме вечно

Учејќи како да испливуваме од дното

На страшните нови искуства

И само една сенка

Беше доволна да ги сокрие сите наши стравови

А ти беше секогаш тука

Со глас посилен од секавиците

И го пресекуваше секој мој страв

И немаше потреба од невидливи сенки

Кои сега ме надлетуваат

Брегот остана да биде само спомен каде остануваат

Нашите громогласни смеи

И надгласувања

Стравот е во мене

И се молам

Само за миг да го чујам твојот глас

Но те нема….

Остана да бидеш громогласен глас

Кој ечи во далечините

На далечниот свемир.