Громогласен глас
Беше еднаш еден брег каде ги чувавме спомените
И мислевме дека летото е бескрај
Во кој можеме да се капеме вечно
Учејќи како да испливуваме од дното
На страшните нови искуства
И само една сенка
Беше доволна да ги сокрие сите наши стравови
А ти беше секогаш тука
Со глас посилен од секавиците
И го пресекуваше секој мој страв
И немаше потреба од невидливи сенки
Кои сега ме надлетуваат
Брегот остана да биде само спомен каде остануваат
Нашите громогласни смеи
И надгласувања
Стравот е во мене
И се молам
Само за миг да го чујам твојот глас
Но те нема….
Остана да бидеш громогласен глас
Кој ечи во далечините
На далечниот свемир.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.