Не се изморив…
Не се откажувам…
Не ме поколеба…
и сега што да барам
од себе си повеќе од ова.
Да барам ли причина во твојата отсутност,
присутна или да бидам отсутен
и така присутен во мислите твои.
Пред некој ден те препознав на улица,
така како будалче и го довикав твоето име на една девојка.
Ми се насмевна, ми рече не сум јас таа.
Знаев и реков,
јас кај неа живеам само во мислите,
како најубава научна фантастика…
ми се насмевна и ми рече: “Еее, мене некој да ме сакаше вака”.
Ѝ се насмевнав и ѝ реков:
“Девојче секој има свое време,
некој и ќе те сака. Само дај му време на времето”.
Замисли те препознав, а не те запознав.
Повеќе те уплашив…можеби од зборот
од кој се плашиш најмногу – Љубов.
Знаеш, подеднакво сме очајни,
како тајмер на машина за перење
кој кога тогаш ќе почни.
Знаеш, дека после ова следува
твојот најголем страв-погоре цитираниот.
Виктор Кадинец
