Маид Чорбиќ е млад автор од Тузла, Босна и Херцеговина. Прочитајте ја во продолжение песната којашто ни ја испрати.
Ги гледам тие мрачни бедници од прозорецот на таксито
Облечен во различни бои и различни сјајни дезени
Јас го забележав бројот седумдесет и еден на покажувачот на нашиот автомобил
Осветлен како никогаш претходно, со свртени различни насоки
Додека им се предавам на своите ситни мисли
Во доцните бледи часови, полуспан сè уште можам
Да ги препознавам контурите на најпознатите градби во светот
Животот ноќе е навистина интересен, нели?
И се чинеше како времето да застана целосно на една стотинка
Бучава во увото како морски бран ми плисна со сета сила
Да се тргнам и да реагирам на време колку е можно побрзо
„КОЧИ!“ – изустив од мојата уста сувопарен, пискав
Глас на разумот, се молам на Бога за малку надеж и спас
Дека ќе ја преживеам оваа битка а пројдов многу сам
Иако смртта ми дише во врат, јас се спротивставувам да сфатам
Дека моето такси беше (не) среќно такси, а јас сè уште не можам
Да ги избришам последните секунди од таа кобна летна ноќ
Кои дадоа мирис на нов живот и топли коктели
Во кои времето имаше свое значење, „секунда како секунда“
А никако да разбереш дека животот е единствен и скапоцен
И кога ќе го изгубиш, тек тогаш ги сфаќаш сите свои пропусти
Што си ги направил во животот, баш како и таксито во кое се возиш
Не остана ли прашањето „Која дестинација, колку чини?“
Се возиш и често заспиваш, не знаејќи дека судбината
Можеби последниот пат тропнала, срцето затреперило
И очите затворени останаа во мракот
А ги покрива лимен сандак со тага и болка
И црна земја што ќе биде исончана, росна
Се буди нов живот, а ние стануваме само
Пепел
Оригинална верзија:
С прозора таксија гледам те тмурне биједнике
Обучени у разним бојама и разлилчитих дезена сјајних
Спазих број седамдесет и један на казаљци нашега аута
Освијетљен као никада до тада прије, разних смјерова окренута
Док се предајем својим мислима ситничавим
У касне блиједе сате, полупоспан још и даље могу
Да препознам обрисе најпознатијих грађевина свијета
Живот у ноћи је заиста занимљив, зар не?
И као да вријеме је потпуно стало на једну стотинку
Шум у уху попут морског таласа ме пљусну свом снагом
Да се тргнем и на вријеме реагујем што прије
“КОЧИ !”, изустих из уста својих сухопарних, пискавим
Гласом разума молим Бога за мало наде и спасења
Да ћу преживјети и ову битку, а многе сам прошао сам
Иако ми смрт за вратом дише, одупирем се да схватим
Да је мој такси био такси (не)среће, а још и даље не могу
Избрисати задње секунде те кобне љетње ноћи
Што је давао мирис новог живота и коктела жарких
У коме вријеме је имало свој значај, “секунда као секунда”
А никако не разумијеш да живот је јединствен и драгоцјен
И када га изгубиш, тек тада схватиш све своје пропусте
Које си чинио у животу, баш као и такси којим се возиш
Није ли остало питање “Која дестинација, колико кошта?”
Возиш се и често заспиш, не знајући да ти је судбина
Можда посљедњи пут закуцала, срце затреперило
И склопљене очи у мраку остале
А прекрива лимени сандук са тугом и болом
И црна земља која буде осунчана, орошена
Живот се нови буди, а постанемо само
Пепео
