Skip to content

Непостоење – Ирена Блажеска

  • by

Низ испшаната небиднина

Под коренот на лагата клета

Ја погледнав суровоста на далечината

Како се преплете со тагата.

А јас обесхрабрена и млада

Ја подадов раката во студот

И низ локната на гревот

Дофатив само болна тишина

И душа полна самотија.

Чмаев,

Секоја ноќ чмаев во недоглед

Лелекав и пискав

Со горчлив глас во душата

Гласно пискав без глас

Испуштав крик

Но никој не можеше да чуе.

Испуштав и здив

Но закотвен само во недореченоста моја

Празно беше тука

Морничаво и болно беше таму

Сé во глува доба се претвори

И во немотија се оствари.

Охх…

Застанав

Не пуштив ни чекор повеќе

Сé на мене тежеше

Го фрлив и последниот поглед

Прегрнувајќи ја само милостината

Која остана истуткана на скалата од жедта.

Повторно само охх….

Ми занеме телото како искосена булка

Ми премолчи и грлото во длабоката мисла

Сé се изгуби во реченото

Сé овена во неоствареното

Ги испратив мислите во неповрат

И се сокрив во тунелот на непостоењето.

Ирена Блажеска

Напишете коментар