“Време – невреме.” Така велат околу мене постарите. Сме живееле од денес за утре, а тоа некажано “ние” е мојата генерација. Кариера, пари, соништа удобен живот. Нормален живот. Живот без страв. Па, да ви кажам искрено не е ни чудо што сите сонуваме за тоа како се возиме низ ЛА додека ечи на радиото Хотел Калифорнија. Не е времето – невреме, туку приоритетите се сменети. Соништата се сменети – дозволени. Инспирацијата и аспирацијата како и упорноста се дупло појаки одошто биле пред педесетина години. Слобода на говор, на артистичко изразување, на слободен избор надвор од традициите, сѐ тоа си има влијание и она “време – невреме” чудно е зошто не можело претходно поинаку да се замисли.
Не сакаме веќе да ќутиме. За девојчињата најголемо достигнување сега не е мажачката туку, (покрај сѐ останатото) кариерата, успехот, моќтa нешто да се промени во патријархалното општество за утре идните ќерки и внуки да можат слободно навечер низ парк да газат без страв од напад. Бебешки чекори се направени, од Рут до Марша и сите пред нив што се незапишани па сѐ до Џасинда и Камала и сите што по нив ќе цврсто и гордо газат по нивните макотрпни чекори.
За момчињата од друга страна, приоритет не се веќе притисоците за издржување, за криење на емоции и занемарување на сопствените стравови, туку, борбата за подобро утре, за утре исполнето со чувства, со автентичност и љубов према себеси. Тоа е тоа. Тоа е животот што го сакаме, тоа е “времето – невреме” што го нарекувате. Иднината која без разлика на род, раса, религија и определеност сите ја заслужуваме. За тоа се бориме. За подобар менталитет, за подобар живот, за слаткиот живот.
Затоа главата горе пријатели, La Dolce Vita допрва доаѓа.
![](https://i0.wp.com/krajbrezje.mk/wp-content/uploads/2021/03/thumbnail_FB_IMG_1617049647286.jpg?resize=100%2C100&ssl=1)
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.