Шумата е тивка.
Лисјата шумолат.
Прашина се собира на мојата надгробна плоча,
раните физички веќе не болат,
емоциите веќе не кочат,
зошто тешка е мојата надгробна плоча,
осамена е,
Нема луѓе околу неа лицемерно да молчат.
Не.
светка мермерот на сонцето сјајно,
на него напишано ми е името од животот минат трајно,
птици пеат околу мојата надгробна плоча,
ги тажат и ги жалат спомените закопани,
детството поминато,
убиено,
задавено,
погинато,
младоста луда,
ги жалат сите што ги сакам а ги кудат.
Темна е мојата надгробна плоча,
еве и јас пред неа стојам,
со поглед во очите чуден,
со разум изгубен
без жал за она што е закопано,
без страв дека ќе биде ископано.
Сама ја направив таа надгробна плоча,
дента кога сѐ старо избришав,
дента кога умрев а оживеав.
И не ми е жал сега додека ја гледам мојата мината надгробна плоча,
се смешкам и молчам,
ја фрлам цигарата веќе изгасната,
Вртејќи се ја газам тревата израсната,
ја напуштам шумата и плочата со спомени полна,
со крената глава и олеснета душа си одам дома.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.