Громови! Молњи! Солзи љубов…
очај, очај и лудост,
нека замолчи, нека замолчи само умов.
Ама дождот не запира,
ко што душата никогаш не умира,
ко што бакнеж еден цел живот измачува а не убива,
ко што музата еден цел живот урива а потоа од темел го гради…
Заборави не е битно,
испиј си го кафето на мир,
не обрнувај внимание на овие мои бладања и солзи што на подот створиле вир.
Од невремето е, од очајот љубов,
од музата што деноноќно инспирира и не ме остава око да склопам в кревет,
сево ова е од тебе,
и боже или кој и да е таму горе – те молам, никогаш нека не помине.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.