Повторно, како и секогаш, кога паѓаат сенките,
Во тој сладок простор помеѓу мракот и денот,
Ја оставам сегашноста и нејзините безобразни тврдења
И барајќи го слабото минато каде што остануваат спомени.
Сонувам стар, заборавен, далечен сон,
Размислувајки ги старите мисли и живеејќи ги старите сцени одново,
До одеднаш ќе го достигнам срцето на пролетта
Пролетта што ме донесе!
Гледам повторно малку дрвена лента,
Месечината се разделува како злато низ дрвјата
Слушам обичен чврчок на дремлива птица
Затемнето сонува од нежно, скитничко ветре
Ја држам твојата рака, гледам во твоите очи,
Јас ги допирам твоите усни, – ох, безречен, ненадминат гулаб!
О, меморијата го спречува времето и просторот!
О, малку совршен час!
Дијана Станчевска
