Сизиф е херој од грчката митологија, најпознат по својата казна за туркање огромен камен по нагорнина. Секој пат кога ќе стигне до врвот, каменот ќе се стркала до подножјето на ридот и тој повторно е на почеток. Боговите му ја изрекле таа казна затоа што сметаат дека бесмислената работа е најлошата казна за смртниците.
Прашањето е дали е можно Сизиф сепак да биде среќен?
Науката вели дека светлината е електромагнетно зрачење што е видливо за човечкото око и дека боите се само ефект на нашето искуство. Светот е безбоен, субјективен, така што секој од нас е творец на својот сопствен свет. Секој од нас може да ја доживее истата ситуација поинаку, што значи дека самите избираме во каква ситуација се наоѓаме. Тоа зависи од нашата свест, а не од самата ситуација.
Казнувањето на Сизиф
Единствената казна на Сизиф се моментите на свест кога сфаќа дека борбата е залудна. Сизиф може да биде среќен во својата борба само ако биде награден со недостаток на свест. Значи, Сизиф, теоретски гледано, се бори со свеста, а не со каменот. Ако свеста е казна за Сизиф, тоа подразбира дека илузијата е неговата најголема награда и единствената рационална причина зошто е посилен од каменот е тоа што го турка.
Да не беше свесен за убавината на животот што го живеел порано и да го поминел целото време во надеж дека каменот нема да се тркала, воопшто немало да има казна. Тогаш Сизиф не би имал копнеж за нешто друго затоа што тоа би било единствено негово знаење за светот.
Сите ние сме Сизиф
Се чини дека, гледано на овој начин, овој мит е алегорија на целото човештво. Туркањето камен претставува борба, односно нашиот живот, додека тркалањето камен ја претставува нашата смрт, односно негацијата на борбата.
Човештвото навидум е осудено на вечната борба што ја губи уште на самиот почеток. Сепак, поентата е токму во нашиот однос кон таа борба.
Не можеме да кажеме дека секоја индивидуа е Сизиф, бидејќи не секој ја чувствува маката на постоењето симболизирана со каменот на Сизиф. За една индивидуа, која наместо вознемиреност чувствува радост за живеење, животот не е борба во вистинска смисла на зборот, туку радост чие траење ќе го гледа колку што е можно подобро.
Количина или квалитет на апсурдниот свет
Бесмислено е да се тврди дека квантитетот е поважен од квалитетот на животот. Количината е само услов за појава на квалитет што има улога на крајна цел. Ако сме лишени од квалитет, тогаш ќе ја одбиеме целта и со тоа ќе потонеме во апсурд.
Одбивајќи ја целосно количината, од друга страна, ние го негираме квалитетот, како и сè друго, вклучително и апсурдот. Доаѓаме до заклучок дека животот без квалитет е апсурден, додека без квантитет не е. Со други зборови, полошо е да се изгуби квалитетот на животот отколку самиот живот.
Албер Ками вели дека само борбата е доволна за исполнување на мажот (Сизиф). Во овој случај, не е така, бидејќи човекот секогаш се бори за целта, а тука целта и надежта дека истата ќе се постигне не постојат.
Апсурдот е во тоа што Сизиф не го постигнува истото со достигнување на целта. Значи, целта во овој контекст има само улога на дестинација. Сизиф може да биде среќен само хипотетички, но не и реално.
Заклучок
Сизиф е апсурден херој затоа што тој постои од ирационални причини. Животот е апсурден ако го направиме таков. Ако не можеме да го победиме апсурдот со револт, тогаш револтот станува апсурден сам по себе. Апсурдот, односно глупоста, може да се надмине само со наоѓање на значење. Среќата е негација на апсурдот затоа што претставува реализација на целта – квалитетот. Ако го продолжиме страдањето без цел, тогаш стануваме Сизиф и го потврдуваме апсурдот.
Прочитајте повеќе за најтешката одлука во животот.
Вљубена во кафе, мачки и пишан збор. Бескрајно романтична.