Од кое небо паднат,
ох чудесен,
постојан осаменику во бранот на времето?
Траење си ти,
време што созрева
во еден голем миг, проѕирен:
стрела во воздухот,
белина восхитена
и простор веќе без сеќавање на стрелата.
Дену создаден од празнина и време:
ме напушташ, го бришеш
името мое и тоа што сум јас,
со тебе исполнувајќи ме: светлина, ништо.
И се лелеам, без себе веќе, чисто постоење.
Избор и препев: Матеја Матевски (1992)
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.