Мојата душа е ветер
Порамни полиња на есента:
О, премногу брз за да пееш.
Слушајте го дождот
Паднат скршен на земја
Не знаејќи воопшто
Стои над мене гледајќи:
Солзи на благодарност.
Пее славејот
Моето срце посакува во ноќта
Но, просторот го проголта мојот глас.
Дали кажаваше звук?
Дали ветерот дуваше? Забрзано
Не, само мојата душа е брза!!!
Дозволете ми да ја потпрам главата на тебе
И слушни го животот како пее.
Погледнете ја белата месечина
Сврти ги очите.
Мисла што не е мисла
Песна што не е песна.
Поезијата на животот?
Не, сликата од моите соништа
Трепка на моето срце.
Возам по потокот
Помеѓу земјата и сонцето
На сенката на Месечината.
Уморно газејќи
Нема бегање, во сенка
Јас ја ткајам шарата
Од пајакова мрежа.
Моето срце е како школка
Ти си ми животна чешма
што извира од вечноста.
Тука ја завиткав песната
Во лисјата на лотосот
И ја испратив до тебе.
Ниту еден збор не зборува погласно
Од изглед на очите!!!
Дијана Санчевска
