Гистав Флобер (12 декември 1821 – 8 мај 1880) бил француски писател кој творел во ерата на реализмот. Тој е познат по неговиот роман „Госпоѓа Бовари“ и неговата приврзаност кон стилот што најдобро се рефлектира во потрагата по „le mot juste“ (вистинскиот збор). Починал на денешен ден вo 1880 година. Никогаш не се оженил, но имал страсна романса со Луиз Коле, писателка со која се допишувал од 1846 до 1854 година.
Овие писма се навистина интересни како во стилот на пишување така и во неговите романтични изливи и можеби само таму може да се пронајде неговата скриена нескротлива природа која вешто ја прикрива во неговите романи. 2021 годинава беше прогласена за година на Гистав Флобер, односно во Франција се славеше 200 годишнина од неговото раѓање. Одбравме едно од неговите писма во кое ја обвнинува Луиз дека сака да ја скроти неговата дива природа. Неговата страст е пропратена со болка и на некој начин се обидува да биде свој, да љуби на начин на само кој тој знае и умее.
Уживајте во овие изливи на нежност искажани токму од Флобер!
[Кроасе, недела, 23 август, 1846 година]
Дали знаеш дека си сурова? Ме прекоруваш што не те сакам и како доказ за тоа кажуваш дека постојано те напуштам. Навистина не си во право. Како можам да останам? Што би направила ти на мое место? Постојано ми кажуваш за твојот чемер, знам дека е вистински, тоа и го докажа; го чувствувам и во себе, што го прави уште поубедлив. Но, постои и една друга болка, јад кој постојано тлее во мене. Овaa болка никогаш не се жали, дури и се насмевнува. Но и покрај тоа, твојота болка колку и да е голема, никогаш нема да биде поголема од она што е еден мал убод за изгореница, еден грч за смртна агонија. Приклештен сум од две страни.
Двете жени што најмногу ги сакам ми задаваат двојна грижа: моево срце е меч со две острици и е растргнато од болка и љубов. Прости ми ако со ова повторно те налутив. Повеќе не знам што да ти кажам: се двоумам. Кога зборувам со тебе, се плашам да не те расплачам, и кога те допирам, да не те ранам. Се сеќаваш на моите насилни милувања, колку ми беа цврсти рацете: скоро да и затрепери. Те расплакав два-три пати. Но, биди поразумна, мое драго љубено дете: престани да тагуваш за нестварливите мечти.
Ми прекоруваш за мојата навика да анализирам. На моите зборови им припишуваш злобна суптилност која не е својствена за нив. Не ти се допаѓат наглите истрели кои ги испраќа молскавично мојот ум, сакаш да бидам поконзистентен, порамномерен во моите изливи на нежност и во пишувањето. Биди она што си, биди едноставно ти! Сега го праваш она како што прават сите други, – ме обвинуваш за единствената добра работа која ја правам. За моите отскокнувања и нови почетоци, за моите наивни испади. Да, и ти имаш желба да го поткастриш дрвото. Неговите гранки може да се непослушни, но густи се и лиснати, и се разлистуваат во сите насоки за да ги вдишат воздухот и сонцето.
Сакаш да го скротиш ова дрво, да создадеш од него допадлив шпалир поставен покрај ѕид. Но знаеш тоа и тогаш ќе роди прекрасно овошје, кое некое мало детенце ќе може да го набере без да се качи на скала. Што сакаш да направам? Јас сакам на начин на само кој јас знам и умеам: дали повеќе од тебе, или помалку, тоа само Бог знае. Но, јас те сакам, и кога ќе речеш дека можеби она што го направив за тебе сум го направил и за некои жени недостојни за почит. Не направив ништо за никого, за никого: се колнам. Ти си апсолутно првата и единствената жена за која некогаш сум бил подготвен да патувам само за да ја видам. Која сум ја сакал доволно за да го сторам тоа – затоа што ти си првата жена која ме сака како што ти ме сакаш.
Не: никој пред тебе никогаш не плачел со исти солзи. Ниту ме гледал толку таинствено и нежно. Да, спомените од средата навечер се моето најубаво сеќавање за љубовта кои сум ги имал. Ако утре остарам, токму тоа сеќавање ќе ме натера да жалам за сé она што сум го изгубил.
Збогум. Денес ти е именден. Во букет ти ги испраќам моите најголеми бакнежи.
Прочитајте и Гистав Флобер, највлијателен писател од 19 век (писател над писателите).
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.