Заоѓам,
Се губам и повторно се пронаоѓам
во тие тишини донесени,
во тие делчиња закрпени,
во тие зборови однесени,
во тие чекори заминати,
па празнина останата,
Лице на жена во времето застаната.
Заоѓам,
Те губам, те наоѓам,
Со пенкало те запирам,
Што не сакам себе,
тебе ти признавам.
Заоѓам ама тука сум,
во домот за’рѓан
со срце што се радува,
зошто и да нема –
има инспирација.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.