Беше одамна. На крајот на осумдесетите години на минатиот век. Јас бев студент во Загреб. Србин. Првпат ја сретнав низ улиците на Загреб. Убавица. Хрватка. Со свиленкаста коса во боја на мед. Очи во боја на зрели смокви. Имаше бенка на носето. Дури и на тоа се сеќавам. Дали се заљубив на прв поглед? На прв поглед сфатив дека таа е жената на мојот живот. Ниту една друга не сакав како неа. Сакав. Но ниту една како неа.
Бевме заедно. Меѓу нас имаше посебна конекција. Некои искри што мислиш дека ќе ги делиш со многу луѓе во твојот живот. Но потоа сфаќаш дека такви искри се случуваат само еднаш. За жал, работите во Загреб се сменија. Јас останав без мојот стан, а потоа и без моето работно место. Морав да се вратам назад, во Србија. Без неа. Нам лично национализмот никогаш не ни претставуваше проблем. Ни под точка разно не беше ставена нашата националност. Ама знаев дека не смеам да ја однесам во Србија во тоа време.
Кратко потоа се преселив во Австија. Преку наша заедничка пријателка дознав дека и таа е во Австија. Дури бевме во истиот град. Чекоревме по исти улици. Девојката ми го даде нејзиниот телефонски број. Мене рацете ми се тресеа како никогаш претходно, кога на телефонската говорница ги избирав броевите од нејзиниот телефонски број. Низ слушалката продре нејзиниот глас, а јас мислев дека сум во рајот. Не сум доживеал нешто поубаво. Толкава возбуда не почувствував ниту кога ги добив моите ќерки.
Се договоривме да се сретнеме во едно кафуле. Веднаш. Истиот ден. За некој час. Од возбуда мислам дека само чекорев лево-десно два часа пред кафулето додека не ја здогледав нејзината силуета. Повторно го почувствував нејзиниот мирис. Пак ми потона в прегратки. Пак се стопив од нејзините допири. А косата, пак и беше мека како свила. Меѓу нас беше сè исто. Како воопшто да не сме се разделиле. Пиевме капучино во убавата Виена. Пак бевме заедно, а од тоа немаше ништо поважно.
Истиот тој ден, во кафулето влезе една старица. Посака да ѝ ја погледне дланката. Подобро да не ја погледнеше. Подобро ништо да не кажеше. „Вие двајца, многу се сакате, но нема да бидете заедно. Патиштата ќе ви се разделат. Тоа е што е.“ Ниту јас, ниту таа не верувавме дека ќе се разделиме. Само неколку дена подоцна, пророштвото на старицата се оствари. Таа мораше да се врати назад, во Загреб. Мајка е беше болна. Мораше да се грижи за неа.
Тука го изгубивме секој контакт. Јас никогаш не го добив нејзиниот телефонски број. Продолжив со животот. Се оженив. Ја сакам мојата жена. Среќен сум. Добив две прекрасни ќерки. Ама никогаш од умов не успеав да ја избркам. Често ја мислев. Пречесто.
По неколку години, додека чекорев низ улиците на Загреб, ја здогледав. За рака држеше прекрасно малечко девојче. Исто како неа. Ѝ се доближив. И таа зачекори кон мене. Неколку секунди молчев и ја гледав. Гледавме еден во друг. Очите ѝ се наполнија со солзи. Сигурно се наполнија и моите. „Кажи нешто. Аман, кажи нешто, барем уште еднаш гласот да ти го слушнам.“ ми рече додека две солзи ѝ се стркалаа по кристалните образи. А јас ништо не реков. Збор не можев да кажам оти да врескам ми доаѓаше. Само минав крај неа и крај девојчето. Каков идиот! Каков идиот испаднав јас!
Вљубена во кафе, мачки и пишан збор. Бескрајно романтична.