Летај, летај бел гулабе,
летај, ама тивко:
Да не те чуе –
да не те сети –
Појди таму в дворови,
застани под чардаци,
под ќебиња и навлаки:
Tри дена и три ноќи.
Па, врати се и кажи гулабе,
дал се рози овенале?
Дал се паричиња затажиле?
Дал расте љубичица
ил’ се отрула од црна тага и горчина?
Дал в место стои
ил’ уште сонува сенката на пенџер за далечина?
Летај, летај гулабе бел,
па врати се и кажи ми,
дал живот му отапел?
Дал живот му побегнал?
Дал живот му ослепел ил’ живот му прогледал?
Дал се кае ил’ блосува?
Дал не спие ил’ сонува?
“Летам летам високо,
место рози – пустелија,
нема трева ни љубичица,
сенката на пенџер жално гледа в далечина.
Летам, летам високо,
тивко спијам под чардакот,
солзи слушам бисерници,
придушени в бели перници:
И летам, летам смел,
и гледам живот отапел –
побегнал без враќање,
побегнал од мака,
а не од сакање.
И нема под покривот соништа
ни музика,
само каење и в ноќ викотница,
само каење и старост осамена,
само каење и уста онемена,
само каење и тешка несоница,
само каење и меѓу страници слика бакнувана
само каење и љубов в нафталин кревко зачувана.”
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.