Секој град во кој ќе паднат мртвите клетки од моето тело,
атом по атом ќе ми ја шие плотта
во градот каде што си ти.
Секое стебло што се простило со своето лисје,
жила по жила ќе разлисти облаци
на небесното дрво под кое си ти.
Секоја самотија што ја поразила ноќта,
душа по душа ќе роди народи
во дните кога траеш ти.
Најнакрај, чекор по чекор
ќе дојдам кај тебе,
ќе дојдеш кај мене.
(Не ќе се знае
кој кај кого пристигнал.)
Ќе се сретнеме
како здив и меурче од сапуница,
двајца ќе сме, а безброј ќе нè има,
краткотрајни
толку ранливи,
а толку чудесни.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.