В сон сила немам,
викам – Кај те снема?!
Мирна бдее црна земја,
цвеќа раѓа и прашува,
Кај те снема?!
Кој те зема?!
Што те нема?!
Небо гледам,
ѕвезда светка,
тивка глетка,
дојди ела,
Кај те снема?
Ѕвезди да гледаме,
утро да чекаме,
Сонце дур се раѓа,
талас крај брег в срце да гаѓа,
да молчиме в тишина нема
дур се издига магла темна,
Кај те, кај те, кај ли те снема?
Кој те зема
таа вечер една,
таа зима седа – таа зима бедна?
Кај те снема?
Слепо шетам,
кој те зема?
Глуво шептам,
да не чујам,
да не гледам,
да не умрам,
да не живам,
Кај те снема?
Никој освен тебе,
да не кривам – една жена.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.