Од тешка болест телото ми е закоравено
и на врв планина само да чамее оставено.
Ту тешки магли и непроѕирни го натрупуваат
и видот со сиот свет му го засолнуваат.
Ту дождови го бијат ко ситни острици
новородени
и пљуштат по телото ко удари неоплодени.
Но наеднаш маглите се губат и разредуваат
и доживотните ситни капки исчезнуваат.
Сонцето се раѓа во земјата на својот Изгрев
И пристига до земјите на својот Залез.
Лицето му е чисто и измиено
од најсина прашинка во вселената сокриено.
А телото мое закоравено
се раздвижува заздрвен
и пие од сонцето вина
од настара и најчиста сончевина.
„Дрво на ридот“ (1980)
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.