Распнат си за да не умреш, дождот
И огнот плодност носат
Паганство на божественоста на Ерос,
Семе во огнот на ноќта, фрла
Ѕвезден подарок,
Мелем е на раните,
Сончева завеса
На крвожедната невиност
Кога се раѓаме и не знаеме
Кога умираме какви сме
Во темната страна на светлината
Освен луѓе на гозба
Откако те исклукаа сите стрвинари
Ни трага нема од боговите
Орелот самиот себе си го клука џигерот
Прометеју,
Не ти остана ни жарче од огнот
Што ти го испокрадоа ангелите подоцна
Песната твоја прометејска
стана тажаленка кавкаска.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.