Задуман, излегуваш сè со истата проклета мисла,
и, како штрекнат на самиот праг,
го откриваш за себе, по не знам кој пат, светот:
езерото под модриот превез на Беласица
во зелен обрач од чинари и кипариси.
И треба, за еден човечки миг, оваа убавина да
ти стане пак обична,
да потоне во тебе како во пеплишта,
да ја снема —
за да бидеш ти пак нормално несреќен човек
како повеќето наоколу.
Но колку е, сепак, драгоцен имено тој
интервал
меѓу две угризенија на совеста!
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.