Ти си мој момент, моја сенка, и сјајна,
Мојот збор во шума, мој чекор, и блудна;
Само си убавина колку си тајна;
И навистина колку си мечта будна.
Остани недостижна, нема довека –
Сонот за среќа е повеќе од среќа.
Биди бесповратна, како младост; нека
Сенката и ехо се сè што потсеќа.
Срце има минато солзи што рони;
Во болка љубовта ја води по патот;
Вистина е она што душата сони;
Бакнеж е средба најголема на светот.
Од мојот привид ти си цела ткаена,
Твојот сончев плашт од мојот сон испреден;
Ти беше мислата моја восхитена;
Симбол на суета поразен и леден.
А ти не постоиш ниту постоеше;
Родена во тишините и осами,
На сонце во срцево само сјаеше;
Зошто, што љубиме – создадовме сами.
Препев: Татјана Маженковска
