Пишувам за љубовта, толку многу
При што и самата се изгуби при умот
Со румени образи се скри зад видикот
Но што да чинам кога розев е погледот
Седнат на троножец со кафе на балконот
Пеам заедно со падот на првите снегулки
Дур брезите се тресат од студот
А, љубовта ме моли да престанам
Да и додевам
И пеам
И смеам
И велам
Откри се, време е за танцот на вљубените
Додека не паднат ќеиф снегулките
Па да обелат спомени и покријат чекори
На заљубените
На патниците низ денот џагор и ноќта утка
Дур гака за сите нас мечтатели на утрето
Повикувајќи ја љубовта од зад аголот
И повторно
Пеам
Се семам
И
Велам,
Не срами се,
Љубов, љубезно љубена
Љубител на зборот, надреално пишан и кажан. Кој спокој бара во несекојдневието и природата.