Муабети се шират низ селото. Ги слушаш во лисјата што треперат, ги гледаш во одразот на реката. Ги чувствуваш кога го допираш класјето и тешко издишуваш. Цел живот си тука ама како да не си. Како дел од тебе да живее на друго место, а ти си само некое непотребно парче фрлено тука. Навечер, кога сонцето ќе зајде често се прашуваш што ли го натерало Бог да те фрли баш на ова парче земја тука, во селото каде што никој не е свој, а е сечиј. Тука каде што не постојат граници на безобразлукот и мешањето во туѓи животи. Тука каде што секој секому го проповеда она што му одговара, а го прави сосем спротивното од она што е правилно…
Како што одминува времето сѐ потешко и потешко дишеш. А навечер нешто не те остава да спиеш туку штом ги склопиш очите го слушаш гласот како те повикува. Те влече кон себе, кон места кои не ги познаваш, а ги знаеш како линиите исцртани на сопствената дланка. После некое време конечно сфаќаш. Селото е проклето. Класјата растат ама житото е гнило, реката тече ама изворот е каллив. Лисјата шумолат ама се полни со горчина па затоа не можеш ниту во природа да си го пронајдеш мирот.
Проклето е селото. Нема љубов во него, нема душа во него. Различни парчиња не прават едно исто како што туѓата несреќа не создава сопствена среќа. Проклето е селото и во него нема живот за тебе (барем не онаков каков што сакаш) па затоа коваш план да си заминеш, да ја гушнеш вратата од куќата во која раните години ти изминале, собереш куферите и тргнеш да си ја најдеш среќата. Животот одамна изгубен и втората половина, гласот кој те довикува. Страв ти е ама тоа е животот, малку страв, малку храброст, малку љубов и ете ти го исполнувањето на соништата.
