Кога е магливиот часот наутро,
Кога сонцето нежно зрачи во секој цвет;
Кога ќе престанеш да се насмевнуваш,
И мислам дека секое срце реагира со твоето,
Кога барате одмор меѓу божествените,
Не ме заборавај.
Кога првата sвезда со брилијантност светла,
Сјае осамен преку сводот на ноќта;
Кога светлата месечина го растерува мракот,
И разни sвездите што цветаат,
И осветли како сонцето напладне,
Не ме заборавај.
Кога свечена воздишка на шупливиот ветер,
И, продлабочување на мислата, го опфаќа умот
Ако направиш со жален тон,
Ее воздишка затоа што се чувствуваш сама,
Или завиткана во меланхолија склона,
Не ме заборавај.
Тогаш, кога молчиш, одиш,
Ниту да се биде круг со кого да разговараме;
Кога си на силната длабочина,
И направи во тивка акција сон;
Ако веќе не се среќаваме на земјата,
Не ме заборавај.
„Дали тагата ќе ги замагли твоите наредни години,
И исплакни ја својата среќа во солзи,
Таму живее едно убаво и верно срце,
Тоа нема да те заборави“
Дијана Станчевска
