Невина и чиста,
поезија е велат
додека срцата
на парчиња се делат.
Музичарот компонира,
строфа една
која душа допира,
омраза сопира,
љубов донира.
Се испишуваат долгови,
се спојуваат слогови
и сè тоа
под овие небески сводови.
Тагата талка
кон некој нотес стар,
но со среќата никогаш
не стигнува
да е во пар.
Болка или пак љубов,
Волја или пак услов.
Од некое битие,
црвена крв се лие,
песна остава,
дело создава.
Александра Стојановиќ
