Облак зелен
во залез виолетов плови
како во пристан млак
Стојам под него
Маглички утеха сина
и бели нежни јадра-
бледи јата –
копнеж на живи вази
Јадреат јадреам јас
Во цветот на корењето
земјата не се открива сино
Гордо виолетово радосно плови
над прозорците
да ги легне очита на улицата
на себе
Шуми ми шуми приспивно
за раното небо на тротоарот
што во правот долго ги помни
сините стапалки
на ѕвончињата
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.