Со виор однесена – А. Лефкоска

Од очите те откорнав,
во душата те сокрив,
домот падна одронат,
па и не ми треба покрив.

Ќе гледам наместо тоа ѕвезди како блештат,
облаци како се тркалаат во сета таа вечност,
ќе се помирам дека некои славеи само крештат,
и дека на некои не им е судена бесконечност.

Од душата те зедов,
под перница те сместив,
ти се влечеше по сон велот,
ме разбудија на јаве свирки и песни.

Среќни те носеа мајка ти и татко ти,
но, ко да гледаа со сила преку тебе,
а ти – со соништа уште недосонувани,
за сите иста, само не за мене.

Од перница те извадив,
на хартија те сместив,
изградив ѕидови
од тие стихови и песни.

И вечерта кога повторно ко Богородица пред мене се јави,
и без збор гледаше како ги тапкам рацете треперливи,
токму кога ќе ти речев „Ајде, ајде – не молчи туку кажи”,
промумла тивко и отидоа зборови во виор однесени,
и тогаш сфатив дека,
во очите на таа жена –
тебе веќе одамна те нема.