Ние што пророкувавме да не биде убаво многу
Туку само толку колку за да оздравиме
– Бевме обични луѓе.
Ноќта и нам ни се криеше меѓу трендафили под прозорец
Земјата ја пишувавме со мала буква
И кубиња стоеја заклучени зад ридоите.
Се молевме кон небото – а гласот ни беше тежок
И паѓаше пак долу на земјата
За да не нè чуе ништо зашто немаше кој да нè чуе.
Беше време во какво никој друг да не се роди, Господи.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.