Ја прочитав најтажната песна на светов
За тоа како се изодени сите патишта
За тоа како отидовме толку далеку
Што сите деца кои сонувавме да ги имаме
Останаа без капка млеко,
Каде крвават мирисите
И каде од под лушпата на скршеното тело
Исползуваат ноќни цветови
Кои никогаш не виделе ден.
Не ни мирисаат.
Се зареков дека
Моите цвеќиња ќе мирисаат
Дека секој ден ќе се будат со светлината на сонцето.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.