Не не плашете се од молкот во мене
и овој длабок поглед што тоне,
помешан е тој со бес и сомнеж
сепак и јас сум човек.
Ова мало парче хартија на маса не е писмо поштално
само се обидов да го составам скршеното огледало,
та мастилото со капка крв се помешало
крваво остана и моето пенкало.
Останав така да го гледам немо
ме потсети тоа скршено огледало
дека и душата е само кршливо стакло,
а крвта во вени ќе истече еден ден како мастило,
и добро и лошо сè се заборавило
затоа јас го почитувам своето животно правило.
Автор:
Христина Илиоска
