Животот е пат
кој мора да се изоди
и секој нареден ден
во нови предизвици те води.
Но, тој пат незнаен и таен
не секогаш ќе биде светол и сјаен.
Во длабочини ќе пливаш
во огнови ќе гориш,
но никогаш не смееш
да престанеш да се бориш.
Како што со денот и ноќта
светлината и мракот се менуваат,
така и на животниот пат
среќата и тагата се поздравуваат.
Еднаш од бескрајна среќа
телото до небо ти лета
друг пат душата плаче
од мака тешка, клета.
На патот – Живот
паѓаш, стануваш, чекори редиш
и полетен и уморен
патоказот го следиш.
Понекогаш, патот ти е чист
послан со рози и сончеви зраци
а, потоа со ѕидови, препреки
и подметнати знаци.
Има денови кога окото
на патот ги гледа боите
во полн спектар,
со тебе се храброста и силата
и сè е слатко како сочен нектар.
И тоа исто око,
одеднаш заслепува
го обвива сивило
и боите ги снемува.
Патот ти се губи
во далечина пуста
а, околу тебе стравот
плете мрежа густа.
Една прегратка топла и мила
и патот пред тебе
пак се гледа јасно
стравот ти шепоти
а ти в лице му се смееш гласно.
И ете така, таков е патот
возбудлив и чуден
не знаеш дали одиш
или сонуваш буден.
Денес те лади, утре те пече
а, тој – Животот – не застанува, тече.
Немој да бидеш зафатен
иднината да ја кроиш
потруди се во сегашноста
среќни мигови да броиш.
Автор:
Соња Даниловска
