Следните денови поминуваа многу брзо. Ветерот се обидуваше да го научи Детето да чита на различни начини кои му паѓаа на памет и со помош на кои тој учеше да чита претходно. Откако Ветерот му кажа дека добил во наследство пари кои ќе може да ги троши додека е жив, тоа никогаш повеќе не го праша околу нив.
Напорно се обидуваше да ги научи буквите, бројките, деновите, месеците, и сѐ што му беше потребно за да може да тргне на училиште.
За среќа, и Ветерот беше добро подучен барем во поглед на тоа дека и тој пред некое време почнуваше од нула, па техниките со кои другите го подучуваа него сега тој вешто ги користеше подучувајќи го Детето.
За една недела многу напредна и веќе можеше да составува кратки зборчиња, ги препознаваше буквите, читаше кратки реченици со мала помош и научи да брои до дваесет. Покажа навистина голем напредок, но и способност за толку краток период. Ветерот беше убеден дена Детето ќе ги заслужи сите предности опишани во правилата, и дека со право ќе си ја задржи куќата. Сега мораше уште да пронајдат човек кој би можел да живее со него, барем до неговото полнолетство.
До неговото тргнување остануваа уште три дена.
Се сети на градинарот. Му текна дека првата средба после пристигнувањето му беше со него. Тогаш виде дека човекот сам се грижи за цвеќињата, а во близина имаше нешто кое се нарекуваше куќарка, во која тој живееше, си претпоставуваше. Но, не успеа да разговара малку повеќе и не беше сигурен дали неговата претпоставка е целосно точна.
Го фати Детето за рака и појдоа до градината.
Кога го забележа градинарот повторно во слична поза како што го најде првиот пат, му пристапи со надеж дека ќе биде препознаен.
„Извинете што ви пречиме, ќе може ли да поразговараме?“
Кога ги забележа градинарот заедно со Детето, виде дека се пријателски расположени и им пријде.
„Што ве донесе патот повторно кај мене?“, го праша градинарот.
„Сега гледам дека имате и придружба“, мудро заклучи.
„Сакав да ве прашам нешто, а од вашиот одговор на моето прашање ќе зависи дали ќе имам една молба во вид на барање до вас, кое можете да го прифатите или одбиете.“, му рече Ветерот со пријателски тон.
„Сега почнувате да ме интригирате, ќе го поставите прашањето?“, праша градинарот.
Ветерот му рече на Детето да појде да ги разгледа цветните леи во градината, и да го помириса најубавиот цвет. Тоа беше начин да го оттргне од местото на разговорот, за да не ги чуе.
Тоа послуша.
„Дали оваа куќичка е местото на вашето живеење или живеете на друго место? Немојте да ми речете дека премногу се интересирам за вашиот приватен живот, зошто навистина одговорот е многу важен. И дополнително прашање: Дали имате семејство?“
Градинарот сега веќе беше збунет. Најмалку очекуваше вакво прашање, зошто ваквите прашања беа претерано ретки или воопшто не му ги поставуваа зошто никој не се интересираше за него до тој степен колку што го прашуваа за растенијата кои ги одгледуваше.
Не знаеше што да одговори. Не се плашеше за безбедноста зошто навистина тука живееше, а семејство немаше и за тоа немаше причини за грижа. Причините поради кои никогаш не основаше семејство му беа само нему добро познати, а тоа што немаше никаква фамилија се должеше на фактот дека родното место го напушти одма после стекнувањето со полнолетство.
И така после едноминутно колебање, му рече: „Тука сам живеам. Немам никој друг, освен моите цвеќиња и останатите растенија. Тие се моето единствено семејство.“.
Ветерот како да го очекуваше овој одговор, побрза да му каже: „Кога веќе ми одговоривте искрено, мојата молба се состои во прашањето: „Дали вие би сакале да го промените вашето место на живеење односно да живеете во куќа на не многу голема оддалеченост од тука? Да не дојде до забуна, јас не ви ја продавам, туку ве прашувам затоа што ви нудам таа да биде ваш дом во следните десет години најмалку, под услов вие да се грижите за мојот внук, детето со кое дојдов тука.“
„Ова е многу чудно барање. Зошто јас да се грижам за туѓо дете? Зошто ми го нудите ова? Дали вие имате некои скриени намери кон мене? Дали можеби сакате да постигнете некоја друга цел? Дали се обидувате да направите нешто?“, градинарот почна да ги реди прашањата како од пушка.
Тогаш Ветерот му рече: „Полека господине, сега ќе ви кажам што се обидувам да направам и која е мојата цел. Тука не дојдов случајно. Се имаме сретнато и претходно кога ве посетив, забележав дека сте сам. Кога размислував кој би можел да биде човекот кој би живеел со мојот внук не ми текнуваше никој на ум затоа што познавам малку луѓе тука, не ме прашувајте ни зошто ни како, тоа е долга приказна која не е важна во моментов. Поважно е да му обезбедам старател на внукот затоа што за два дена заминувам на патување и можеби нема никогаш да се вратам, а не смеам да ризикувам да го оставам сосема сам, без никаква придружба. Тој нема родители, починати се.
Нема никој свој, ниту семејство, ниту роднини. Оставен ќе биде сам на себе, а следнава година треба да тргне на училиште. После долго размислување, некако случајно се сетив на вас и решив да си ја пробам среќата.
Совршено ми е јасно дека воопшто не се познаваме, и дека имате потполно право да ми го одбиете предлогот, но имајте на ум дека не барам ништо од вас освен да се грижите за него како за свое дете, и дека ќе бидете наградени за тоа, покрај што ќе имате можност да живеете под ист покрив. Секој ден ќе ви стигнува одредена сума на пари која ќе биде доволна за да се покријат сите трошоци за куќата, за храна и за сите потреби поврзано со Детето посебно. А, наградата се состои во тоа што нема да бидете сами во следните десет години, и можеби ќе имате некој додаток во вид на паричен надомест за покриени трошоци за старателство. Не се обидувам да ве убедам, туку ви го предлагам ова со целосна доверба иако не ве познавам воопшто.
Што мислите за предлогов, одговорете ми побрзо затоа што немаме многу преостанато време?“, праша Ветерот после долгото обраќање, и сега одговорот што го очекуваше беше одлучувачки за судбината на Детето.
„Навистина јас сум многу изненаден, и од вашето присуство тука и од вашето необично барање. Сакам да верувам дека имате силна причина за да се осмелите да го барате ова од мене. Но, како да знам дека не е ова некоја валкана игра? Како да бидам убеден и смело да речеме, да го прифатам вашето барање?“, праша градинарот.
„Видете, ве гледам како макотрпно се грижите за сите ваши растенија, тоа ме натера да мислам дека одлично би се снашле и во грижењето за некој друг. Ако ви кажам дека не смеам да ви кажам од каде доаѓам и дека не сум сигурен каде заминувам сигурно ќе ме направите будала, но забрането ми е да зборувам многу подетално. Можам само да ви кажам дека можете комплетно да ми верувате иако имате потполно право да не го направите тоа.
За Детето можам само да ви кажам дека не е мој роден внук, и кога не можам да бидам комплетно искрен, сепак искрено ви кажувам дека беше бездомник и го најдов на улица патем спасувајќи му го животот, и така се поврзавме. Куќата не ме прашувајте чија е, никој никогаш нема да ви побара документ за да докажувате сопственост откако ќе станете старател. Сето тоа можеме да го средиме утре. И од задутре веќе, да се вселите и да го почнете животот со внук ми. Тоа нема да ве спречи да доаѓате тука и да си продолжувате со работата. Можеби ќе можете да го научите него нешто повеќе околу неа, па тој ќе ви помага и ќе ве наследи еден ден.“, рече Ветерот со поглед кој покажуваше нетрпеливост од исчекување на одговорот кој ќе му го даде градинарот.
„Дали ќе може да се откажам од старателство доколку посакам?“ И што би се случило доколку нешто му се случи нему?“
„Можете да се откажете во секое време, но знам дека нема да сакате да го направите тоа. Условите многу ќе ви одговараат, ќе го засакате присуството на Детето, ќе се зближите со него и нема да сакате да го напуштите никогаш. Доколку нешто му се случи, вие како негов старател би биле одговорни за тоа.
Затоа уште еднаш ве прашувам дали го прифаќате моето барање и дали сте сигурни дека можете да постапите според условите што ви ги кажав?“, праша Ветерот.
„Ризикувањето во животот некогаш би требало да носи убави нешта, а јас никогаш не сум се плашел од предизвици, иако според мојата работа не изгледа така. Ова ваше барање го гледам како една шанса која ми ја дава животот, за барем малку да си ги поправам грешките што ги направив претходно. Можеби ова е начин со кој универзумот ми вели дека ми дава поправен испит. А, јас ќе го прифатам ризикот, зошто мислам дека има причина поради која вие се сетивте на мене.“, му рече градинарот.
„Дали ова ваше излагање да го сфатам како потврден одговор“, праша Ветерот.
„Сметајте дека се договоривме“, му рече градинарот.
„Утре сабајле јас и Детето ве чекаме на плоштадот за да појдеме заедно да ги завршиме обврските и вие двајца подобро да се запознаете.
Тогаш Детето застана до нив и рече: „Колку е убаво покрај сите тие цвеќиња, тешко е да се одлучи кое е најубаво, би сакал еден ден и јас да ги одгледувам.“
(електронско издание објавено на makedonika.mk)
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.