Гордоста моја со инает се бори,
не знаев дека животот,
ко силен камен ќе ме створи.
Ми велеа само: – Продолжи да твориш,
за тоа како лицето ти се смее,
а внатре, во душата гориш.
Еве ќе почнам сега вака,
откако моите родители престанаа
да се држат за рака.
Мама и тато разделени се тие,
а окото мое скришум солза лие.
Ги мразам сите, се смеат на мене,
зошто тие имаат двајца,
а јас еден родител покрај себе.
И кога помислив, помина сè,
со првата љубов се сруши мојот свет.
Можеби љубовта е една голема лага,
колку повеќе сакаш,
телото и душата ти губат снага.
Но, зошто тогаш сè уште мислам
на неговите образи румени,
прегратките силни и розите црвени.
Потоа и дедо наеднаш го снема
и него Господ на небо го зема.
Но животот ме научи како да се борам,
Глава да кренам и гордо да стојам.
Автор:
Лорета Ташевска VII одд.
ООУ „Никола Вапцаров“ – Струмица
Ментор: Даниела Пејева Митева
