Усните го допираат шепотот…
Го премолчуваат твоето име..
Во снегулките ти ја испраќам..
Играта на буквите…
Весело се смеат.
Јас раскажувам.
Го допирам стаклото…
Си играм со буквите…
И цртам насмевки вo душата.
Ги испраќам заедно со нив.
И те гледам насмеан.
Бидејќи ништо на светот не е само..
Најубавите нешта ги создава душата.
Јас .. Јас сакам… Една бајка.
Барем за миг, да ме допре.
И за миг замисли…
Дека животот е река.
Неповратно заминува.
Деновите нижат часови…
Ќе ме пречека слабост.
И старост ќе натежне на плеќи.
Еден ден и раката ќе затрепери..
Немоќна да пишува..
Ете тогаш сакам..
Да напишам со поглед име..
Што свети во душата моја .
Не сакам и тогаш да скита прегратка..
Сакам..Едно парче од целото..
Сакам.. Да го допрам телото..
Да насетам живост , да прегрнам љубов ..
Да чувам свој здив.
Таму кај што се губам..
Во животот каде поглед зборува..
Каде љубов раскажува.
Каде вечност ќе царува…
Автор:
Оливера Ширговска
