Твојата слабост,
гради колиба,
на моето колено,
таму ми носиш китки,
букет бакнежи,
грстови, грстови насмевки,
никој да не знае,
на моето колено бела планина,
твоите бакнежи јулско сонце,
и кога најмногу ќе застуди,
едно место најсилно грее,
и кога душава ми зоврие,
од едно место дува ветре.
Kога сама бегам и отуѓувам,
едно место во себе прегрнувам.
Кога паѓам надолу,
има на што да се задржам,
кога летам нагоре,
има од што да отскокнам,
се што ми треба,
една дланка сите вселени,
и сонце во зима,
и месечина во мрак,
и цвет во пепел,
и сред ќорсокак знак.
Само едно клекнување е полет,
само кога одиш надолу,
да ми бакнеш колено,
тогаш се качуваш на врв,
само така се љуби месечината полна,
највисоко на свемирот горе,
таму свемирни.
Таму душите мирни.
Автор:
Кристина Павлеска
