Skip to content

Патот по кој се оди само еднаш

  • by

Тргнавме по патот кој го газевме секој ден,

последен пат да те испратиме сите заедно.

Солзите се редат, а седат длабоко во очите,

не се срамам, но ги чувам скржаво само за себе.

Облаците тмурни го зацрнија небото,

дождот паѓаше и го чистеше асфалтот.

Темнината се спушти до нашиот поглед,

а во нас дупка како бунар без дно.

Чекор по чекор го освојувавме патот,

но никој не сакаше да стигнеме до целта.

Баравме патче да скршнеме за момент,

душата гореше и пак извираа солзите.

Препреки на секој чекор, но ги поминуваме лесно,

некоја чудна сила се појави во сите нас.

Одиме напред и рушиме сè пред себе,

но сакаме назад за да го вратиме времето.

Од далеку волците почнаа да завиваат,

за пат далечен и тие се подготвуваат.

Знаат ли дека онаму каде тргнавме,

за некого веќе назад враќање нема.

А јас барам прошка, ако згрешив нешто некогаш,

знам доцна е, но душата тоа го бара.

Овие солзи што веќе слободно течат,

говорат многу и знај вечно ќе ми недостигаш.

Автор:
Дејан Михајловски

Напишете коментар