Skip to content

(Не)уморна

  • by

Пејзажот што го насликав

во длабината на твоите очи

-го нема,

се измил од солзите неистечени,

ме гледаш жолто,

меко и врнежливо тажно.

Зар не се вжарува твојата снага,

од сонцето што ти изгрева

и заоѓа на вишновите усни,

јас

-пепел што ветрот го чита.

Твоите умни нозе

ми ги газат трулите мисли;

Давам род на божества

во кои целосно тебе сум ти ветен,

каде немаат право на збор

ни земјата, ни небеста.

Ти

-напрсток кој ме чува

од острилото на животот.

Автор:
Николинка Митрева

Напишете коментар