Чувствувам вечерва додека
ги набљудувам ластовиците
и пупките рани,
како срцето мое полека расте,
ко видик во убави насмеани денови.
како со младото билје сè станува поголемо
и лесно како крилјо,
и како цело едно небо среќа направено
и пеколот на бол не би му бил доволен.
како копнее за сè што животот би можел
убаво да му даде,
и ништо да не му биде многу:
така големите копнежи му се и надеж.
Чувствувам дека досега сè било шега
многу срца врели,
дека уште никому својата љубов не сум ја дала
колку би можела и колку би сакала
дека во мене сета нежна плима
зборови недоречени
дека од срцето можам да поклонам на сите,
и повторно многу да остане за мене.
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.