Да се заљубиш во неа е исто како да ја бркаш сенката на пламенот,
како да го молиш каменот за прошка за грев несторен,
како секоја вечер да легнуваш рано, стануваш касно и уморен.
Да ја љубиш неа е како да се мешаш на масата на бесмртниците,
како да бараш смисла во бесмисленоста на уметниците.
Да ја љубиш неа е горко и болно ко куршум загноен во душата.
Да ѝ веруваш, е тоа е друга приказна,
прилично е уверлива,
убиствена,
полна со самодоверба но никогаш умислена.
Да ѝ веруваш значи да веруваш и во сите светски религии,
во сите богови, ѕверови, изроди, извори на мудрости, реликвии и излечени болести,
да ѝ веруваш значи да веруваш во повисока сила неа што ја создала
и при секој чекор нејзин ја злати земјата под нејзините стапала,
да ѝ веруваш значи да си неверник и бестрашен,
од пеколот никако исплашен зошто знаеш дека пеколот ради неа на крај
ќе ти биде дом тогаш кога ќе потонеш за последен пат во вечниот сон.
Да зборуваш со неа е просветление без ниту еден искажан збор,
да ти се насмее пропејуваат ангели хор.
Да те допре е екстаза,
нејзините зборови се балада,
очите синило – зеленило
усните црешово вино во постела од зрели малини покриено,
да се опиеш од неа е чиста нирвана, рајска градина само за тебе создадена,
рајска градина со голи самовили растрчани,
со светулки ноќни засветлени,
со сите божји изгубени љубовници прегрнати.
Да легнеш до неа е исполнување на смислата на животот,
со години потоа да посакуваш да ти останат нејзините лузни на вратот.
Да ѝ пишуваш е чест во еден од три животи,
да ѝ ја истуриш душата низ сите пори,
да не можеш да разликуваш вистина од фикција,
да ѝ пишуваш е исто како неа да ја носиш како среќна белезија.
Да ѝ пишуваш цел живот
и пак да не биде доволно,
да ја гледаш како се смее
и да заборавиш на сѐ што ти е во животот болно.
А да ја изгубиш е тоа е како да си го губиш патот,
како да се губиш себеси во мракот,
како да бараш дома а не знаеш дома без неа кај е,
да трчаш и луташ додека првиот петел не пропее,
да ја изгубиш е како ноќта студена да ти трае илјада години,
и штом знаеш дека ти е судена сите да останат неброени.
А да ја пронајдеш пак,
е исто ко да си ја пронашол смислата на твоето раѓање,
одговорот и благословот на секоја твоја тежина и паѓање.
Да ја пронајдеш е како првпат да вдишуваш,
како првпат ко лудак страници и страници да испишуваш,
да ја пронајдеш во тоа мрачно небо
каде само од шумата на волците се слуша екот,
значи да разбереш што всушност е таа,
не е една ѕвезда туку илјада.
Да ја пронајдеш значи да сфатиш дека покрај неа
сите рудници на светов да ги поседуваш нема да вредат ниту еден цент,
зошто таа не е една ѕвезда во милион
туку целото “Ѕвездено небо” на Винсент.
Долги врнежливи ноќи поминати читајќи ја од Петре “Дениција”,
редно беше да излезе и една моја приказна.
Од “Дневникот на една будала”
Анастасија Лефкоска
