Душата ми се има заглавено на пола пат..
На меѓата од пеколот и рајот,
во амбисот каде се мешаат два света.
На раскрсницата меѓу никаде и секаде. На пола пат од ни ваму ни таму.
И уште не знам дали е ова животот или само бдеење над јавето.
И ова тело што мајка ми ми го даде на дар тесно ми е,
Како фустан два броја помал.
Ми пука по рабовите, ми стрчи душа од шавовите.
И уште не ми е дом, уште ми е само прибежиште, засолниште после бурите и громовите.
И сè уште не знам како да ѓи отапам сетилата за боловите и демоните.
И како очите да не ги гледаат брулеските и неправдите.
И ушите да не крварат од лагите и клеветите.
Дај ми мајко друго тело…
Со крилја место раце и камен место срце.
Софи Индовино
