Погледни,
погледни ја онаа девојка со темни очи
погледни ја нејзината коса,
убава како бистра пролетна роса.
Погледни го нејзиниот поглед,
што како сабја го сече секој блесок
и се слуша патење и вресок.
Погледни ја нејзината убавина,
што сјае од далеку
како ѕвезда на небесниот свод,
како ангел во божјиот род.
Погледни ја нејзината насмевка
да, таа насмевка која е ведра
како пролетно кокиче
нежна како небесно ластовиче.
Погледни го блесокот во очите
тој блесок кој крие огромна тага,
и една болна животна лага.
Погледни го тој поглед,
да, тој поглед кој говори за сè што поминало,
за сè што низ срцето наминало.
Погледни ја нејзината рамнодушност
која ѝ го зароби срцето,
со синџир на бес и зло
синџир на плач и срце што боли
и една душка која тивко гори.
Погледни го пламенот во срцето,
пламен кој говори за болна љубов
пламен кој крие предавства, немири и таги,
пламен налеан со многу лаги.
И не, нема место за љубов во нејзината душа,
во неа веќе владее огромна суша.
Погледни ја онаа девојка што чека
онаа убавица покрај бистрата река
седи мирно и со погледот шара,
да, таа само трошка надеж бара.
Бара искрена и чиста љубов
љубов без болка,
љубов нежна и мила
љубов што ќе пружи сила.
Барај некој да пружи рака,
да се исплаче на нечие рамо,
за да ѝ помине огромната мака.
Бара солзи радосници пролеани
од среќа на една мајка за своето чедо
бара радост и утеха
нежност и прегратка.
Бара насмеани лица,
бара разиграни срца
бара насмеани детски очи
од кои добрина се точи.
Погледни,
да таа е девојката што чека
чека да дојде нејзината среќа и радост
чека на искрена љубов
чека на насмеана младост.
Чека да дојде ноќта
и ѕвездите силно да блеснат
за плачот и болката да вреснат.
Чека да изгрее сонцето,
кое ќе ѝ да даде надеж и сила,
радост и среќа мила.
Погледни ја онаа девојка
да таа со темни очи и црна коса,
убава како утринска роса
таа секој ден е тука,
секој ден чека да се насмее,
и длабоко срцето да ѝ се распее.
Симона Паскоска
