Две души споени ко една
Мојата и твојата.
И двете во иста болка.
И двете со чувства скриени.
Никогаш не помислував
дека ќе ја почуствувам болката твоја.
А во тој четириминутен миг
беше и моја.
Сега пак ја слушам таа песна.
Помислувам на тебе.
Мислам и на него.
Се прашувам како ти е
но знам,
исто како и мене.
Го сонуваш, го гледаш,
го чувствуваш, го нема…
Чекор кога правиш,
Или кога се молиш,
Секојпат кога плачеш,
Кога и да се смееш.
Те гледа….
А се надевам и мене.
Милица Пауновска
