Како сакам тој сон да се оствари,
кога паднав, но успеав да станам?
Кога излегов рано излегов надвор
без маска и сонцето почна да ме грее.
Налетав на полицаец зад аголот,
тој се насмевна и ми посака здравје.
И мислев дека дојде мојот крај
Запознав многу други луѓе.
Не брзаа во болници или аптеки,
заборави на болка, на вирусот,
да застанеме како нормални луѓе
и не да размислувам за вакцини, туку за дискотеки.
Се разбудив без да чекам крај,
Веднаш се загледав во небото.
Тие беа мрачни и црни,
Брифинг повторно звучеше во воздухот,
беа прикажани графикони и бројки,
животот течеше…
И, како да веруваме во чуда?
Дали ќе можеме за два или три века
да застанеме и да се насмееме?
Дијана Станчевска
