Галебе мој,
не слетувај на моите очи.
На тие брегови откинати ниеден пристан нема.
Зарони во сите длабочини,
надлетај над сите височини
и дај виделина да земам!
Галебе мој, јас очи веќе немам.
Не слетувај на моето срце.
Галебе мој, срцето не е мое:
мини низ сите предели неминати,
кај сите живи, непознати, загинати.
Загледај во сите осамени, сите разделени,
и сите ледено врвои и сите ливади зелени,
и чуј –
додека твоето крило над нив морно се вие –
како немирно во нив моето срце бие.
Не слетувај галебе мој,
врати се пак во јатото.
Јас сум лотка, осудена
на судир со непознатото.
![](https://i0.wp.com/krajbrezje.mk/wp-content/uploads/2021/03/thumbnail_FB_IMG_1617049647286.jpg?resize=100%2C100&ssl=1)
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.